Online Giresun Platformu
Biz masum çocuklardık oyunlarımızda.
Kırıcı hırsımız yoktu bizim.
Tek amacımız eğlenmekti.
Kalp kırmak nedir bilmezdik biz masum çocuklar.
Üzsek bile arkadaşımızı hemen özür dilemesini bilirdik.
Çocukken o kadar saftık ki bunlar hep oyunlarımıza yansımıştı.
Saklambaç oynardık en basitinden.
Sayardık birden yüze kadar ve sonra derdik ki
“önüm, arkam, sağım, solum sobe saklanmayan ebe”
derdik ve arardık saklananları.
Artık o duvarlar yok sayacağımız, saklanacak yerlerimiz de.
Ya ip atlama oyunu?
Dakikalarca sallanan ipte zıplardık.
Şimdiki gibi pahalı spor aletlerimiz yoktu ama o zaman bir iple
sporumuzu en güzel şekilde yapardık.
Okulda en güzel oyunumuz “yağ satarım, bal satarımdı.”
Herkes bir ağızdan
“Yağ satarım, bal satarım,
Ustam öldü, ben satarım.
Ustamın kürkü sarıdır.
Satsam 15 liradır
Zam-bak Zum-bak
Dön arkana iyi bak” derdik.
Hep gözlerdik bize mi mendili atacak diye.
Artık o mendil de yok, o mendili atan ebe de.
Ya gazoz kapaklarıyla oynadığımız oyunlar.
Henüz yeni çıkan naylon poşetlerimize koyardık o kapakları.
Oyunlarda kapaklarımızı artırmak için oynardık.
Bazen sevinirdik kapaklarımız arttı diye, bazen de üzülürdük
kapaklarımız azaldı diye.
Eskiden çok değer verdiğimiz gazoz kapaklarını, artık yerde
görsek bile bakmıyoruz.
Hoş ya yeni kapaklar bile kâğıt kadar incelmiş.
Bizim meşin topumuz olmazdı. Hep plastik toplarla idare ederdik.
Onlar da fazla dayanıklı olmadığından patlardı. Aramıza para toplar,
yeni top alırdık.
Şimdiki plastik toplar gibi hafif değildi, ağırdı.
İki taş koyardık topraktan yola, sonra koşup dururduk o plastik
topun peşinde.
Hele bir de hava rüzgârlıysa hem topla, hem rakibinle, hem de rüzgârla
mücadele ederdik.
Şimdi meşin toplar istemediğin kadar çok ama sokaklarda oynayan
çocuklar hiç yok.
Daha doğrusu artık sokaklarda çocukları bulamıyoruz.
Neydik biz eskiden?
Sabah çıkardık evden, akşama kadar oyunlar oynardık.
Küser miydik?
Küserdik elbette.
Ama küslüklerimiz gelip geçiciydi.
Çünkü biz gururlu çocuklar değildik, mutlu olmak isteyen çocuklardık.
Hep çocuk sesleri yankılanırdı sokaklarda.
Şimdi sokaklar çocuksuz ve sessiz.
Enerjisini tüketemeyen çocuklar, şimdi bol bol yiyecek tüketiyorlar.
Birbirini görmeyen çocuklar ancak okullarda birbirini görüyorlar.
Eskiden bizim sınıflar kalabalıktı ama çok sosyaldik.
Şimdi sınıflar küçüldü, iletişim de git gide azaldı.
Okulda bile konuşamadığı arkadaşlarıyla internet üzerinden online
konuşuyorlar bol bol.
Çocuklar online oldu ama bir o kadar asosyal oldular.
Ben şimdiki çocuklara üzülüyorum.
Her şeyleri var; teknolojik olsun, yiyecek olsun, rahatlık olsun?
Ama tek bir şeyleri yok; o da çocuklukları.
*Cezmi Çepni Koç