Online Giresun Platformu
Çocukken, uyanıp dışarı baktığımda ilk gördüğüm yerdi Karınca Kalesi. Radyoda çalan türkülere eşil ederdi. Dede Korkut masallarındaki efsane dağlara ” o ” diyesim gelirdi. Sonra ona vuslatı özlemeye başladım. Olanca vadileri, yamaçları sarıp sarmalayan kolları olan bu yerden dünya nasıl görünüyordu acaba?
Yayla göçleri başlarken bazen yolumuz Hapan kahvesine düşerdi. Orada kalmamız gereken bir zaman dilimi savurdu beni kaleye doğru. Önceden var olan bir ayakyolundan, ” arkuru gene ” dediğimiz tabirle korkularımı bastırıp gittim zor şer.
Orada görünen seyri, o muhteşem göz temaşalarını şimdi bile anlatmakta acze düşerim. Ama gözünüzün alabildiğince görüp baktıklarınızı sayıya dökemezsiniz. Hele de açık bir havada. Ama o her hali ile çok başka.
Görmek ve yerinde solumak gerek Karınca Kalesini. Uçsuz bucaksız manzaraları, esen rüzgârları, orada gün doğumunu beklemek gerek ve türlü çeşit kuşların cıvıltılarını. Bir daha da vaz geçemezsiniz bir gece yarenlik yaparsınız onunla. O dinler sizi hatta anlar, kestane ormanından uğultular gelir, türkülerinize katarsınız o uğultuları. Yıldızlar başka ışıldar, sayısız köylerden görünen ışıklar sanki başka ışıldar. Kimi zaman denizin kokusunu alırsınız sanki kuzey rüzgârları ile.
Bir çoban ateşi yakar odunun yanışını dinlersiniz. Kim bilir? Belki de koca Yunus gelir aklınıza: ” Yandı bu gönlüm yandı bu gönlüm, yanmada derman buldu bu gönlüm” diye.
Velhasıl Allah’ın bahşettiği müthiş bir seyir tepesidir Karınca Kalesi. Klasik bir deyimle ” acaba başkalarının böyle bir kalesi olsa ne durumda olurdu? ”
Oraya aşık bir Tuncay Kasım tanırım, koca yürekli bir adam, ırak olan yolu yakın eden adam. Mutlak gelecekte Karınca Kalesi denildiğinde O’nun adı da birlikte anılacaktır ve hakkıdır da.
Çokta uzatmadan, gereken ilgiye kavuşursa bölgenin can suyu olmaya namzet nadide bir değeridir Karınca kalesi.