Online Giresun Platformu
Rahmetli Makbule Ebemle aramızda eşsiz bir bağ vardı. Onu, koyun postundan seccadesini, beraber bayırlarda sohbet ede ede yaptığımız yürüyüşleri, Ahmediye ve Muhammediyelerden anlattığı eşsiz menkıbeleri, “Mücahidim” diye sevmesini unutamam. Okul biter bitmez hemen ertesi günü köye gideceğim diye zırlardım. Ebem benim kahramanımdı, erken yaşta dedemi kaybetmiş olmamdan dolayı belki de ona sahip çıkmak isteyişimdi bu kadar düşkünlüğüm. Lakin ebemin yüksek karakteri, tavizsiz Müslümanlığı, hayır hasenata düşkünlüğü beni çok etkilerdi. Genç yaşta dul kalmasına, evlatlarını gurbete göndermesine rağmen dimdik ayakta idi.
Çocukluğumda ebemin hayvanlarına çobanlık yapardım. Tabiat ve diğer canlılarla kurduğum bağ o günlerin eseridir. Harman yerinde buğdaylar patoza verilmeden önce geceleri nöbet tutardık hayvanlar zarar vermesin diye. Geceleri ebemin koynunda yıldızları seyretmenin hazzını tarif etmeye kelimeler kıyafetsiz kalır. O yüzden ne zaman köye gitsem eve girmeden kendimi harman yerine atarım. O harman yeri ki elini uzatsan göğe değecek gibi olursun, tam karşısında Eğrigöz Dağı asırlardır kadim yurdumuzu gözetler durur. Birçok hadisenin tarihini Eğrigöz’ün kar durumuna göre anlatır yaşlılar. “Daha Eğrigöz’ün karları erimemişti” gibi…
Bizim evimiz köy pınarının tam karşısında idi. Sabah ezanlarını duyar duymaz kalkardım, belki de ebem kaldırırdı. Köy Çeşme’sinde abdest alır, camiye hızlı hızlı giderdim. İhlaslı olduğumdan filan değil, köpek korkusundan… Şu anda yerinde yok o vakitler camimizin avlusunda dut ağacı vardı. Dallarındaki minik serçeler bebek gibi uyurlardı. Onları bu kadar yakından seyretmekten inanılmaz keyif alırdım. Namazı hızlı hızlı kılıp belleri bükülü, boyunları önlerinde yaşlıları temaşa ederdim. Bugün bile eski toprakların huzur veren mütevekkil simalarını görmek için çoğu vakit İstanbul köylerine sefere çıkarım. Ruhum sükûnet bulur böyle simalarda.
Canım ebem nur içinde yat. Sen ne güzeldin. Rabbim ebedi âlemde kavuşmak nasip etsin…
*Mücahit Kaymakçı / Mali Müşavir