Online Giresun Platformu
Mini mini birlerdik, gırınbaşındaki üç sınıflı yeni okulun önünde, siyah önlüklerimiz ve beyaz yakalarımızla sıraya girdiğimiz bindokuzyüzaltmışyedi güzünde. İlk günümüzde muhtemelen sıraya girmesini bilmezmişizdir ama sıralı olduğumuzu iyi hatırladığıma göre birileri bizi sıraya sokmuş olsa gerek. Sonra ikiye ayırdılar, bizi. Neye göre ayırdılar hiç bilmiyorum. O gün orada mı karar verdiler kimin hangi şubeye gireceğini ve sürüye karışan oğlağı arka bacağından çekip çıkardıkları gibi de kolumuzdan tutup sağa sola mı böldüler, yoksa önceden ellerinde var olan bir listeden ayırıp, isimlerimizi okuyarak mı ayrılmamızı sağladılar bir türlü anımsayamıyorum, geçmişe baktıkça. Bazı şeyler geçmişin tüllerinde kalmış gitmiş.
Ama bize ‘siz b sınıfısınız, şimdi gidin, öğleyin gelin’ dediler; biz de gittik ve öğleyin geri geldik. O günden itibaren bindokuzaltmışdokuzun ekiminin sonuna kadar iki yıl ve iki ay öğretmenim Ömer Kunduracı’ydı. Eğitim öğretim hayatımın ilk yıllarında bana ve arkadaşlarıma sabırla bir şeyler öğretmenin telaşında oldu. Sadece bir gün gelmediğini hatırlıyorum. Abdullah öğretmen gelip toplama ve çıkarmayı işlemişti, o gün. Ve sadece bir kez sabırsızlanıp bir arkadaşımıza el kaldırdığını hatırlıyorum. Belki hafızam yanıltıyordur beni, ama düşündükçe gözümün önüne gelen resimler bunlar.
Gürün’de mecburi hizmet yaparken öğretmen eksikliğinden bir sınıfın yabancı dil dersini verdiler bana. O bir yılda öğrendim öğretmenliğin ne olduğunu ve öğretmenin nasıl değerli bir insan olduğunu. Her biri bir çeşit; farklı boyda, farklı soyda, farklı akılda bir sürü çocuğun hep kendine bakan gözlerinin önünde durup ortalamayı bulup ders anlatmanın, geride kalanları çekip getirmenin, ileri gidenleri bulup çağırmanın zorluğunu bizzat yaşayınca, öğretmen olmanın önce öğrenci olmayı gerektirdiğini anladım hayretle. Sırf boş geçmesin diye verilen dersin bile ne kadar önemli olduğunu, muhataplarının gelecek yıllarının sorumluluğunu aldığını ayrımladığın an şıp diye görüveriyorsun. Sonrası zaten açılmaz bir cendere.
Gürün gibi bir ilçede hal böyleyken, Derebucak’ta, çoğunun okur yazar bile olmayan ana babaların çocuklarına öğretmen olmanın vicdani yükünü varın siz hesaplayın. Anası kızından evde yerde, bahçede bostanda; babası oğlundan dağda bağda, tarlada tapanda yardım beklerken, onların kendi gördükleriyle sınırlı dünyaları ve umutlarıyla şekillendirdiği çocuklarının, akıllarını, zihinlerini ve gönüllerini önce arındırıp hazırlayarak, sonra bilgiyle yoğurup yeniden üreterek, bilginin evreni ve ufkuyla hemhal kılabilmenin imkansızlığını aşıp mümkünleştirmenin gayretinde, kimi boş, kimi kindar bakışlardan etkilenmeden, övücü ama kof laflardan yorgun düşmeden başarıya uzanmanın zorluğunun nasıl aşıldığını düşünürsünüz, bilemem.
O yılların her köy öğretmeninin yaşadıkları belki aynıydı. Ama bu köy bizim köyümüzdü, bu öğretmenler bizim öğretmenimizdi ve bu çocuklar bizdik.
Ömer öğretmenim o şartlardan büyük bir özveriyle, tartışılmaz bir tevazuyla, üstün bir iradeyle muhteşem bir sonuç çıkardı. Ömrünün tamamını memleketine ve çocuklarına adadı. Hatta insanına adadı. Mukaddes görevini yaparken hiç bir karşılık beklemedi. Neredeyse hiç almadan hep verdi. Yaz tatillerinde ilk karşılaştığımızda elini öptürmemek için bile çaba sarfetti. Hiç malayaniye dalmadı, hiç boş konuşmadı, hiç kötüye örnek olmadı. Namazını kıldı, orucunu tuttu. Hep düşündü, hep gülümsedi.
Gün gelince, el ayak düşkünlüğü yaşamadan, çoluğa çocuğa muhtaç olmadan, hastalık sağlık baskılarına düşmeden, ayakta ve çalışıp üretirken, muhtemelen hep beklediği ve hazırlandığı son yolculuğuna bir sebze serasından çıkıp gitti.
Rabb’im ona yol açıklığı versin; kabri firdevs, hesabı kolay, mizanı dingin, sıratı sakin ve son menzili cennet olsun. Dilerim, Rabb’im, tahsisine şükrederken ve takdirine boyun bükerken bana da böyle bir ölüm versin.
Selametle Öğretmenim..